Znowu tyle się dzieje, że nie ma czasu i chęci na pisanie...literki gubią się gdzieś na klawiaturze...
Nie ma sensu o tym pisać...po prostu jest co ma być...
I tylko czemu ja wciąż wierzę w przeznaczenie, podobno katolikom nie wypada?
Wierzę też, że szczęście jest gdzieś blisko...tylko ciężko go dostrzec...czy mi się uda?
Słow, które przychodzą do głowy: "Przytul mnie życie..."

"Połóż mnie na swym ramieniu,
Połóż jak pieczęć na sercu,
Poczuj smak mego pragnienia,
Jak pieczęć, proszę, połóż mnie"