Zagubiona w tłumie

Koniec, finito, nic więcej, żegnam...

Stało się coś, przez co rozpadłam się na milion części.

Teraz muszę się złożyć i żyć dalej.

Żegnam.

Nie zapomniałam o blogu.

Po prostu nie ma o czym pisać, monotonia mnie zżera i cóż można na to poradzić, nie wiem, a może wiem. Codziennie to samo pobudka przed 6 rano dla mnie straszne, praca (nie ta wymarzona i wyśniona, narazie nie realne), dom, komp, książka, spanie i od nowa to samo. A w poniedziałki jeszcze kosmetyczka, ale żadna przyjemność, nie z tych rzeczy, usuwam blizny, które nie chcą się usuwać i szlag mnie trafia, bo kasy idzie tyle na to że ehh....:/

No to tyle, same pierdoły, nie mam znajomych w swoim miasteczku, no wszyscy się porozjerzdzali, a ja mam problem z nawiązywaniem nowych znajomości, szczególnie, że nie ma z kim ich nawiązywać, o czym ja wogóle piszę.

Dobra już nic nie piszę. A i nie wiem czy będę tutaj pisać i tak nie ma o czym. Jak kiedyś zniknę, to znaczy, że codzienność mnie zżarła. :)